L’éa de stè
e a nötte a l’éa coda,
u mé pàize u durmiva.
Silensiu de borche in sciâ spiaggia
e rémme apôsè
dóppu a pésca abundante.
Gh’éa a lüña cue stélle
e i figiö s’asünòvan
tütti i zöghi du giurnu
à pirati
à indiòni
à trentün.
E figétte strenzàivan bugatte
e dau lau gh’éa a mamma cû babbu.
Tütt’asémme finisce l’incantu.
I pirati nu en ciü intu sönnu,
en vegnüi pe destrügge stu pàize,
en vegnüi à scangiò a só stória.
Sulu puìa inti öggi de tütti,
sulu centu de dónne
de ómmi.
I pirati s’ai pìgian
e s’ai pórtan luntan
cue só borche viliàcche.
Nu l’è fua che ve cuntu,
u l’è ‘n fetu sucessu.
L’è pasàu tanti anni
ma ógni tantu ghe pensu.
Quanti belli regalli
u n’ha fetu stu mò,
quélla nötte
u ciü sussu.