Cliché chi sùta par sénti la puizìa recità da l'autùr ...

Silvana Defabiani
41 Quànd tüt l'éra puezìa Quando tutto era poesia

Finì l'invèrn ant l'ària 's respiràva
già sübit cuI prufüm 'd primavéra
e sémp puntuàl ogn' àni sa s'ciaràva
la randulìn'a 'n cél vulè legéra.

Finito l'inverno nell'aria si respirava
già subito quel profumo di primavera
e sempre puntuale ogni anno si vedeva
la rondinella in cielo volare leggera.
E 's fàva sübit bèla 'nche la tèra!
E pö an mès l'èrba àuta, pién'a 'd fiùr,
i'andàvu da maznà a fè la guèra;
da grand, i'andàvu 'nvéci a fè l'amùr.
E si faceva subito bella anche la terra!
E poi in mezzo all'erba alta,piena di fiori,
andavamo da bambini a fare la guerra;
da grandi,andavamo invece a fare l'amore.
E 'd séra, quànd aI cél l'éra steilà
e 'n bèl lünòn na tnìva cumpanìa
bén pröstu, dsùra I' èrba d ' ògni pra,
l'amùr al diventàva puezìa.
E di sera,quando il cielo era stellato
e un bel lunone ci teneva compagnia
ben presto,sopra all'erba di ogni prato,
l'amore diventava poesia.
Se pö bugià dal vént l'ària legéra
la fàva tüt vibrè 'd mìla emusiòn...
parfìn'a 'I cra cra cra, da la rizéra,
s'ausàva dus an cél, mè i nòti d'na cansòn.
Se poi mossa dal vento l'aria leggera
feceva tutto vibrare di mille emozioni...
persino il cra cra cra,dalla risaia,
si alzava dolce in cielo,come le note di una canzone